ΠΑΡΑΣΙΤΟΚΤΟΝΙΕΣ

Μόλις είχαμε καθαρίσει τις κάνες των όπλων μας. Ήταν ευτύχημα που τα όπλα δεν είχαν εκπυρκροσοτήσει, ήμασταν τυχεροί που τα καθαρίζαμε χωρίς να έχουμε πιει ξύδια ή τίποτα άλλο παράνομο. Στο ράδιο έπαιζαν καμμένα τραγούδια. Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό το οποίο έλεγε "χώρίσαμε οριστικά κι έγινα πάλι γκόμενος αλλά με καίει τελικά ποιος θα'ναι ο επόμενος". Τι απύθμενη μαλακία σαπίζει τελικά τους ανθρώπους. Όπως και να'χε δεν μ'ενδιέφερε να ασχοληθώ περισσότερο με τις μαλακίες ενός αποτυχημένου.
Έτοιμα τα όπλα. Καθαρές κάννες, δεμένα στην εντέλεια και γεμάτα σφαίρες. Όλα καλά. Αφού τα δεθήκαμε στα πουκάμισα μας, πήραμε το δρόμο για το μπαρ. Δε γινόταν να ξεκινήσει το βράδυ χωρίς να πιούμε (τουλάχιστον εγώ,προσωπικά) 3-4 Jack Daniel's...
Στο μπαρ όλα ήταν ωραία. Παλιά ροκ, γέλια, καθαρά ποτά και καπνοί από στριφτά τσιγάρα που η μυρωδιά τους θύμιζε περισσότερο το άρωμα της μεγάλου σου κολλήματος παρά τη βρώμα του τσιγάρου. Ένιωθα πως θα μπορούσα να έμενα για πάντα εκεί μέσα χωρίς να με νοιάζει τι θα μου ξημερώσει. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά.
Έπρεπε να αφήσουμε την θαλπωρή του μπαρ και να πιάσουμε δουλειά. Καλά τα ποτά, αλλά, γαμώτο, έπρεπε να στρωθούμε στη δουλειά. Κοίταξα τη Δανάη. Έμοιαζε έτοιμη για όλα. Για ακόμη μια φορά. Ήταν η τέλεια συνεργάτις. Ειδικά όταν ο στόχος ήταν άντρας η Δανάη ήταν το καλύτερο δόλωμα.
Απόψε είχαμε δύο στόχους.Πατέρα και γιο. Ο μυστήριος εργοδότης μας, μας είχε αναθέσει την εργολαβία, για τον καθαρισμό των παρασίτων. Ήταν πραγματικά παράσιτα, όπως είχε δείξει κι η προσωπική μου έρευνα. Τι χειρότερο από δύο παιδεραστές; Οι παρασιτοκτονίες ήταν το αγαπημένο κομμάτι του λειτουργήματός μου. Όχι πως τις υπόλοιπες φορές λυπόμουν. Μια επιταγή ήταν αρκετή για να μου καλύψει τα όποια ψυχικά κενά μου...

Τέλος Α΄ Μέρους