Ίων Δραγούμης : Όσοι Ζωντανοί

Έχουν πολύ πνεύμα οι Ελλαδικοί , προ πάντων οι Αθηναίοι και οι Μωραίτες . Την ησυχία τους , τη ζωούλα τους να κοιτάζουν , μονάχα αυτό μονο τους νοιάζει και να μη δουν παραπέρα.Η Ανατολή δεν υπάρχει γι αυτούς ούτε και η Δύση .Η Δύση είναι το Παρίσι καθώς φαίνεται , γιατί ακούς έξαφνα και σου λεν μερικοί "Όποιος δεν είδε το Παρίσι δεν είναι άνθρωπος" .Μα και αυτό λίγο τους σκοτίζει.Όπως και να ναι κουτσά στραβά ζουν και πορεύονται.Όσοι δεν βρουν δημόσια θέση ή υπαλληλία σε τράπεζα ή σε εφημερίδα , εργασία πρόχειρη , όσοι δεν ευχαριστιούνται με τη δύσκολη καθημερινή δουλειά , φεύγουν στην Αμερική όπου το χρυσάφι τρέχει στους δρόμους.Η τυχερή εργασία και το εύκολο κέρδος στην Αμερική βρίσκονται , γιατί οι Έλληνες δεν πρέπει να κοπιάζουν και πάρα πολύ, είναι πολύτιμα όντα.Πέρα από το άμεσο ατομικό συμφέρον αρχίζει η τέλεια και βαθύτατη αδιαφορία και το λογοκοπάνισμα για την επιφάνεια κάθε πράγματος.Ενθουσιασμός μόνο για το συμφέρον τους συναρπάζει.Όποιος τύχει και δεν ακολουθεί το κοπάδι είναι τρελός.Βέβαια όποιος έχει κερδίσει χρήματα μονομίας δίνει κάτι στο στόλο ή στα νοσοκομεία για να ακούγεται το όνομά του.Το εύκολο κέρδος αγοράζει την εύκολη δόξα.Μόνο κόπος να μη γίνεται.

Σημείωση : Γραμμένο έναν αιώνα πριν και όμως τόσο επίκαιρο

Σαρλ Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire) : Οι Λιτανείες Του Σατανά

Ω Συ, ο πιο όμορφος κι ο πιο σοφός απ'τους Αγγέλους,

Θεέ που η μοίτα σε πρόδωσε και δε σου ψέλνουν ύμνους,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Της εξορίας, ω Πρίγκιπα, που σ'αδικήσαν κι όμως,

και νικημένος πιο ισχυρός ορθώνεσαι, Συ, αιώνια,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που όλα τα γρικάς, τρανέ ρήγα του κάτω κόσμου

και γιατρευτή πονετικέ κάθε αγωνίας του ανθρώπου,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που και στους πανάθλιους και στους λεπρούς ακόμα

μαθαίνεις με τον έρωτα το τι ο Παράδεισος είναι,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Ω Συ, που από το Θάνατο - παλιά, τρανή σου αγάπη -

γέννησες την Ελπίδα - μια τρελή χαριτωμένη,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που ησυχάζεις τη ματιά του κάθε προγραμμένου,

που ολόκληρο ντροπιάζει λαό γύρω απ'την καρμανιόλα,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Εσύ, που ξέρεις πού, βαθιά στη γη, στα έγκατά της,

έκρυψε ο Θεός ζηλόφθονα τ'ατίμητα πετράδια,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που'χεις μάτι που τρυπά τα τρίσβαθα εργαστήρια,

που μέσα τους τα μέταλλα κοιμούνται αποκρυμμένα.

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που το χέρι σου, πλατύ, βάραθρα κλει και σώζει

τον υπνοβάτη που βαδίζει στων σκεπών το χείλος,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που σαν μάγος τα σκληρά τα κόκκαλα απαλύνεις

του μέθυσου που νύχτωσε κι άλογα τον πατήσαν,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που τον πόνο του άρρωστου για να τόνε γλυκάνεις,

μας έμαθες να σμίγουμε το νίτρο με το θειάφι,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που τη βούλα σου, ω κρυφέ συνένοχε, την βάζεις

στο μέτωπο του ανήλεου και τιποτένιου κροίσου,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Συ, που τα μάτια, την καρδιά των κοριτσιώνε κάνεις,

τους πονεμένους ν'αγαπούν και τους κουρελιασμένους,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Ω Συ, ραβδί του εξόριστου και λάμπα του εφευρέτη,

του κρεμασμένου και του συνωμότη ξομολόγε,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

Θετέ πατέρα, Εσύ, εκείνων, που μες στη μαύρη οργή του

τους έδιωξε από την Εδέμ της γης ο Θεός Πατέρας,

ω Σατανά, τη μαύρη μου κακομοιριά λυπήσου!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Δόξα σ'Εσένα, ω Σατανά, κει πάνω στα Ουράνια

που μια φορά βασίλεψες δόξα και μες στα βάθη

της Κόλασης, που σιωπηλά ρεμβάζεις, νικημένος!

Κάνε η ψυχή μου πλάι σου στης Γνώσης από κάτω

το Δέντρο ανάπαυση να βρει, όταν στο μέτωπό σου

θεν' απλωθούν σαν ένας Ναός καινούργιος τα κλωνιά του!